Op naar Bolivia!
Door: Tessa
Blijf op de hoogte en volg Tessa
24 Augustus 2015 | Bolivia, La Paz
Buenos dia!
Ik zit nu aan een warme kop coca thee in La Paz, een grote stad in het noorden van Bolivia op zo’n 3800 meter. Morgen vlieg ik alweer naar het koude kikkerlandje, dus dit wordt mijn laatste blog.
Samen met Alina heb ik de bus vanuit Cusco naar Puno genomen. De bussen waren allemaal laat en enkele kwamen niet opdagen vanwege een staking. Gelukkig kwam onze bus wel! In Puno hebben we een taxi genomen naar het goedkoopste hostel ooit (nog geen 5 dollar per nacht incl. ontbijt). Eindelijk had ik een warme douche, en wat was dat genieten zeg!
De volgende dag zijn we na een heerlijk ontbijt (wat dit keer niet alleen uit wit brood, jam en coca tea bestond) naar de floating islands in lake Titikaka gegaan. Met een bootje werden we bij de locals op de eilandjes gedropt. De eilandjes zijn gemaakt van 2 meter op elkaar gestapeld riet en ook de huisjes zijn hiervan gemaakt. Na de boottocht hebben we lekker geluncht, chevice en een bruine drab van linzen met chicha morada (een drankje van paarse mais). Na de lunch hebben we de bus genomen naar Copacabana. In de bus raakten we in contact met Jojanneke en Enzo (twee Nederlanders) die uiteindelijk ook naar La Paz gaan. Onderweg moesten we de grens oversteken van Peru naar Bolivia. Eerst moesten we op de Peruaanse grens het land uit, vervolgens moesten we 100 meter lopen naar Bolivia en daar moesten wij weer door de controle om het land in te komen. Hiervoor kreeg de hele bus 20 minuten, dat was natuurlijk niet te doen met zo veel mensen en de bus wilde al vertrekken zonder een aantal passagiers. In Copacobana zijn Aline en ik op zoek gegaan naar een hostel (mét warme douche). Na het eten zijn we meteen ons bed in gedoken omdat het strevers koud was, verwarming kennen de Bolivianen helaas niet!
Na een koude nacht werd ik snot en snot verkouden wakker en de douche was helaas te koud om je hand eronder te houden. Vandaag hebben we een trip gemaakt naar Isla del Sol, een van de eilandjes in lake Titikaka. Samen met Healy, uit Australië hebben we heb eiland over gehiked. Dat moest best vlot gebeuren om de boot aan de andere kant van het eiland te halen. Het eiland zelf was echt prachtig en we hadden mazzel dat de zon scheen vandaag want de dag hiervoor sneeuwde het nog! Gelukkig hebben we de boot echt op 5 minuten gehaald en na 2 uur varen waren we weer terug in Copacabana. Daar liep ik opeens tegen Nienke en Lonneke aan, twee Nederlandse meiden die ik in Lima heb leren kennen, ook zij gaan naar La Paz. ’s Avonds hebben we lekker lokaal gegeten en daarna een warme chocolademelk gedronken om op te warmen voor we ons ijskoude bed weer in moesten.
Op zaterdag is het de drukste dag met auto’s in Copacabana. Mensen uit het hele gebied en zelfs uit Peru komen naar dit dorpje om hun auto “holi” te maken. Iedereen vrolijkt massaal hun auto op met crêpepapier, bloemen en confetti. De priester van de kerk zegt een paar woordjes voor de auto en spettertje vervolgens de auto nat met een bloem en water. Men gelooft dat zij hierna geen auto-ongeluk meer zullen krijgen. Het was erg indrukwekkend om te zien en het dorp was opeens vol met mensen, auto’s, versieringen en vuurwerk. Dit ritueel wordt iedere dag uitgevoerd, alleen is zaterdag de drukste dag. Na de auto-rituelen zijn we een berg op gelopen met een kerkje op de top, onderweg kwamen we 12 kruizen tegen waar mensen steentjes naar gooiden. Op de top spoten mensen met bier (ja om 10 uur ’s ochtends) en verbrandde zij van alles, maar vooral kaarsen. Dit is oprecht de meest smerigste plek die ik ooit heb gezien. Aan de andere kant van de berg deed iedereen zijn behoefte en werd alle troep gedumpt. Na de wandeling hebben we lekker Trucha gegeten, een lokale vis uit het Titikaka meer en daarna hebben we de bus genomen naar La Paz. Wat voelde ik mij beroerd in die bus, ik heb geen meter asfalt gezien en eenmaal in La Paz aangekomen in Loki hostel ben ik na een heerlijke echt warme douche meteen mijn bed in gedoken.
De eerste dag in La Paz voelde ik mij nog beroerder dan de dagen ervoor. Mijn hele hoofd zat vol en ik had verschrikkelijke oor- en hoofdpijn. Ik had goed kou gevat en de hoogte (4km) deed dat natuurlijk niet echt goed. We hebben voor de dag erna een tour geboekt naar de Deathroad en de nachtbus naar Uyuni. In het hostel kwamen we Jojanneke en Enzo weer tegen. In de middag hebben wij samen met hen en Piano uit Brazilië en een Argentijn waar ik de naam van vergeten ben de gondel naar boven genomen. Het centrum van La Paz ligt in een dal, dus zijn wij naar boven gegaan voor het uitzicht. Dat was erg gaaf met alle bergen met sneeuw op de achtergrond. Terug in de stad heb ik met moeite een soepje naar binnen gewerkt en hebben wij met zijn allen een filmpje gekeken in het hostel. Na de film ben ik naar de rooftopbar gegaan in het hostel want het was de 26e verjaardag van Lonneke om 12.00. We hebben hier een borrel op gedronken en ik ben mijn bed in gedoken.
Om 6am ging de wekker want vandaag was DE dag! Samen met Alina, Sam en Thom (twee Engelsen) en Eduardo en Andrea (twee Italianen) gingen wij de Deathroad fietsen. We begonnen in de sneeuw op ongeveer 4700 meter hoogte en zijn in totaal 64km naar beneden gemountainbiked tot 1100 meter. Omdat de deathroad zich voor het grootste deel in het regenwoud bevond was het erg mistig en was de afgrond niet goed te zien. Afgelopen jaar zijn er 5 mountainbikers omgekomen en tot nu toe nog helemaal niemand. Ook wij hebben het allemaal overleefd. De weg zelf was erg smal, er lagen overal grote keien en door de mist en watervallen op de weg was het erg glad, oppassen dus! De gang zat er in onze groep lekker in en wij waren als eerste tour beneden. Daar hebben wij geluncht en een plons in het zwembad genomen. ’s Avonds heb ik samen met Alina de nachtbus naar Uyuni genomen. Dit was de ergste ooit omdat de weg onverhard was en er geen verwarming in de bus was. Buiten sneeuwde het, dus je kunt je voorstellen dat we slecht hebben geslapen.
Eenmaal aangekomen in Uyuni zijn we meteen een tour gestart van drie dagen naar de zoutvlaktes en de Boliviaanse woestijnen, meren en geisers. Wij zaten in een Jeep samen met Rebecca en Frits, een Duits stel en dit keer een ander Italiaans stel ook genaamd Andrea en Eduardo. Heel toevallig was dat! We zijn als eerst naar de zoutvlaktes gereden, daar hebben wij veel gekke foto’s gemaakt en geluncht. Daarna zijn we naar cactuseiland gereden en hebben daar een wandeling gemaakt. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe groot de zee was en hoe de eilandjes boven de zoutvlaktes uitsteken. Tegen de avond kwamen wij aan bij een zouthotel, hier logeerden wij. Helaas was er geen elektriciteit dus het duurde even voor wij eten kregen. Om de tijd te verdoen hebben wij het kaartspel “shithead” gespeeld. Dit spel speelde ik veel met de G-adventures groep en dit viel ook hier weer goed in de smaak.
Om 6am ging de wekker en wij vertrokken in zuidelijke richting van de zoutvlaktes de woestijn in. Onderweg maakten wij stops bij prachtige meren vol met flamingo’s en mooie bergen in allerlei kleuren. Het was vandaag erg koud, 5 graden onder nul en we werden alle kanten op geslingerd in de Jeep. Tegen het avondeten kwamen wij aan bij een bunker, hier kregen wij te eten en sliepen wij. We sliepen letterlijk op een koude rots en kregen één deken. Wat was ik blij dat ik mijn slaapzak bij me had zeg! In de nacht was het ongeveer 20 graden onder nul, ook hier was geen verwarming, warm water of elektriciteit. We hadden een hele leuke en gezellige groep dus dat maakte de koude nachten erg dragelijk.
De laatste dag van de tour werden wij om 4.30 gewekt met ontbijt, pannenkoeken! Alleen koud en smakeloos, haha. Rond zonsopkomst kwamen wij aan bij de geisers. Dit was heel gaaf om te zien alleen kon in geen minuut langer buiten de Jeep blijven staan omdat het ver onder nul was en de koude wind met sneeuw om je oren stoof. Na de geisers stopten we bij hotsprings. Ik ben hier zelf niet in gegaan omdat ik nog steeds beroerd was van de verkoudheid, oor- en hoofdpijn. Vervolgens zijn we naar de grens van Chili gereden om Frits en Rebecca daar af te zetten, zij moesten nog een uur in de vrieskou op hun bus wachten en wij zijn terug gereden richting Uyuni. Onderweg hebben we tussen te Lama’s geluncht. Tonijn uit blik, echt wat kon ik hier van genieten na weken achtereen rijst te eten. Rond 6 uur waren wij terug in Uyuni, hebben wij op de markt wat gegeten en heb ik een flinke zak verse popcorn gekocht voor in de nachtbus terug naar La Paz.
Afgelopen nacht heb ik een stuk beter geslapen in de bus en de verkoudheid gaat ook de goede kant op. We hebben weer ingecheckt in Loki hostel. Alina is meteen haar bed in gedoken omdat nu zij niet lekker was en ik ben door de stad gewandeld. Het verkeer hier is wel het meest chaotisch van wat ik tot nu toe heb meegemaakt op al mijn reizen. Mensen, honden, marktkraampjes en auto’s alles krioelt kriskras door elkaar. Ik was na 5 minuten al verdwaald en aan mijn kaart had ik niets want bij geen enkele straat staan straatnamen vermeld. Na een aantal uur had ik het hostel gelukkig weer gevonden.
De dag erop voelde Alina zich al ietsjes beter heb hebben we een stadswandeling gemaakt met een gratis walking tour van het hostel. Onderweg kwamen we langs allerlei markten van groenten en fruit tot dode opgezette babylama’s. Onderweg heb ik heerlijke koeken met honing gekocht en die eet ik vanaf nu bijna iedere dag, jammie! Na een lokaal 7 Boliviana’s (nog geen euro) menu met soep en hoofdgerecht hebben we een feestje gebouwd in de rooftopbar van het hostel want het was zaterdagavond. We hebben een paar Brazilianen verslagen met een spelletje pool en geen cent uitgegeven want Piano (die werkt nu achter de bar in het hostel) gaf of steeds gratis drankjes. Rond een uurtje of 4 lagen wij voor pampus in bed.
Om 9 uur ’s morgens werd ik wakker en het verbaasde me dat de bedden van een Schots stel op onze kamer nog steeds leeg waren. 15 minuten later kwamen zij pas terug van het uitgaan, ze waren verdwaald geraakt in de stad, haha! Deze dag zijn we naar de Cholitas wrestling gegaan met nog 40 anderen van ons hostel. Met een lokale bus reden we richting het ‘’worstelstadion”. Vrouwen in traditionele kledij worstelden in de ring met elkaar, ze maakten er een echte show van en dat was erg leuk om te zien. Na het worstelen zijn Alina en ik bij een vrouwtje op straat gaan eten. Dit vrouwtje zit hier iedere avond met een massa Bolivianen om haar heen die bij haar eten. We moesten haar eten dus wel een keer proberen. We hadden rijst met aardappelen en linzen voor 6 Boliviana’s, en het was inderdaad erg lekker.
Nu is dan echt mijn laatste dag aangebroken en is er een demonstatie in de stad. Het vuurwerk klapt om de oren. Ik ga nu met Alina enpanada eten, die schijnen erg goed te zijn hier. Morgenochtend pak ik om 5am samen met Bas (die toevallig dezelfde vlucht heeft) de taxi naar de luchthaven en dan begint mijn verschrikkelijk lange vliegreis naar huis. Ik heb zo’n 4 transfers dus ik hoop dat ik ze deze keer allemaal haal!
Tot over een paar dagen! X
Ik zit nu aan een warme kop coca thee in La Paz, een grote stad in het noorden van Bolivia op zo’n 3800 meter. Morgen vlieg ik alweer naar het koude kikkerlandje, dus dit wordt mijn laatste blog.
Samen met Alina heb ik de bus vanuit Cusco naar Puno genomen. De bussen waren allemaal laat en enkele kwamen niet opdagen vanwege een staking. Gelukkig kwam onze bus wel! In Puno hebben we een taxi genomen naar het goedkoopste hostel ooit (nog geen 5 dollar per nacht incl. ontbijt). Eindelijk had ik een warme douche, en wat was dat genieten zeg!
De volgende dag zijn we na een heerlijk ontbijt (wat dit keer niet alleen uit wit brood, jam en coca tea bestond) naar de floating islands in lake Titikaka gegaan. Met een bootje werden we bij de locals op de eilandjes gedropt. De eilandjes zijn gemaakt van 2 meter op elkaar gestapeld riet en ook de huisjes zijn hiervan gemaakt. Na de boottocht hebben we lekker geluncht, chevice en een bruine drab van linzen met chicha morada (een drankje van paarse mais). Na de lunch hebben we de bus genomen naar Copacabana. In de bus raakten we in contact met Jojanneke en Enzo (twee Nederlanders) die uiteindelijk ook naar La Paz gaan. Onderweg moesten we de grens oversteken van Peru naar Bolivia. Eerst moesten we op de Peruaanse grens het land uit, vervolgens moesten we 100 meter lopen naar Bolivia en daar moesten wij weer door de controle om het land in te komen. Hiervoor kreeg de hele bus 20 minuten, dat was natuurlijk niet te doen met zo veel mensen en de bus wilde al vertrekken zonder een aantal passagiers. In Copacobana zijn Aline en ik op zoek gegaan naar een hostel (mét warme douche). Na het eten zijn we meteen ons bed in gedoken omdat het strevers koud was, verwarming kennen de Bolivianen helaas niet!
Na een koude nacht werd ik snot en snot verkouden wakker en de douche was helaas te koud om je hand eronder te houden. Vandaag hebben we een trip gemaakt naar Isla del Sol, een van de eilandjes in lake Titikaka. Samen met Healy, uit Australië hebben we heb eiland over gehiked. Dat moest best vlot gebeuren om de boot aan de andere kant van het eiland te halen. Het eiland zelf was echt prachtig en we hadden mazzel dat de zon scheen vandaag want de dag hiervoor sneeuwde het nog! Gelukkig hebben we de boot echt op 5 minuten gehaald en na 2 uur varen waren we weer terug in Copacabana. Daar liep ik opeens tegen Nienke en Lonneke aan, twee Nederlandse meiden die ik in Lima heb leren kennen, ook zij gaan naar La Paz. ’s Avonds hebben we lekker lokaal gegeten en daarna een warme chocolademelk gedronken om op te warmen voor we ons ijskoude bed weer in moesten.
Op zaterdag is het de drukste dag met auto’s in Copacabana. Mensen uit het hele gebied en zelfs uit Peru komen naar dit dorpje om hun auto “holi” te maken. Iedereen vrolijkt massaal hun auto op met crêpepapier, bloemen en confetti. De priester van de kerk zegt een paar woordjes voor de auto en spettertje vervolgens de auto nat met een bloem en water. Men gelooft dat zij hierna geen auto-ongeluk meer zullen krijgen. Het was erg indrukwekkend om te zien en het dorp was opeens vol met mensen, auto’s, versieringen en vuurwerk. Dit ritueel wordt iedere dag uitgevoerd, alleen is zaterdag de drukste dag. Na de auto-rituelen zijn we een berg op gelopen met een kerkje op de top, onderweg kwamen we 12 kruizen tegen waar mensen steentjes naar gooiden. Op de top spoten mensen met bier (ja om 10 uur ’s ochtends) en verbrandde zij van alles, maar vooral kaarsen. Dit is oprecht de meest smerigste plek die ik ooit heb gezien. Aan de andere kant van de berg deed iedereen zijn behoefte en werd alle troep gedumpt. Na de wandeling hebben we lekker Trucha gegeten, een lokale vis uit het Titikaka meer en daarna hebben we de bus genomen naar La Paz. Wat voelde ik mij beroerd in die bus, ik heb geen meter asfalt gezien en eenmaal in La Paz aangekomen in Loki hostel ben ik na een heerlijke echt warme douche meteen mijn bed in gedoken.
De eerste dag in La Paz voelde ik mij nog beroerder dan de dagen ervoor. Mijn hele hoofd zat vol en ik had verschrikkelijke oor- en hoofdpijn. Ik had goed kou gevat en de hoogte (4km) deed dat natuurlijk niet echt goed. We hebben voor de dag erna een tour geboekt naar de Deathroad en de nachtbus naar Uyuni. In het hostel kwamen we Jojanneke en Enzo weer tegen. In de middag hebben wij samen met hen en Piano uit Brazilië en een Argentijn waar ik de naam van vergeten ben de gondel naar boven genomen. Het centrum van La Paz ligt in een dal, dus zijn wij naar boven gegaan voor het uitzicht. Dat was erg gaaf met alle bergen met sneeuw op de achtergrond. Terug in de stad heb ik met moeite een soepje naar binnen gewerkt en hebben wij met zijn allen een filmpje gekeken in het hostel. Na de film ben ik naar de rooftopbar gegaan in het hostel want het was de 26e verjaardag van Lonneke om 12.00. We hebben hier een borrel op gedronken en ik ben mijn bed in gedoken.
Om 6am ging de wekker want vandaag was DE dag! Samen met Alina, Sam en Thom (twee Engelsen) en Eduardo en Andrea (twee Italianen) gingen wij de Deathroad fietsen. We begonnen in de sneeuw op ongeveer 4700 meter hoogte en zijn in totaal 64km naar beneden gemountainbiked tot 1100 meter. Omdat de deathroad zich voor het grootste deel in het regenwoud bevond was het erg mistig en was de afgrond niet goed te zien. Afgelopen jaar zijn er 5 mountainbikers omgekomen en tot nu toe nog helemaal niemand. Ook wij hebben het allemaal overleefd. De weg zelf was erg smal, er lagen overal grote keien en door de mist en watervallen op de weg was het erg glad, oppassen dus! De gang zat er in onze groep lekker in en wij waren als eerste tour beneden. Daar hebben wij geluncht en een plons in het zwembad genomen. ’s Avonds heb ik samen met Alina de nachtbus naar Uyuni genomen. Dit was de ergste ooit omdat de weg onverhard was en er geen verwarming in de bus was. Buiten sneeuwde het, dus je kunt je voorstellen dat we slecht hebben geslapen.
Eenmaal aangekomen in Uyuni zijn we meteen een tour gestart van drie dagen naar de zoutvlaktes en de Boliviaanse woestijnen, meren en geisers. Wij zaten in een Jeep samen met Rebecca en Frits, een Duits stel en dit keer een ander Italiaans stel ook genaamd Andrea en Eduardo. Heel toevallig was dat! We zijn als eerst naar de zoutvlaktes gereden, daar hebben wij veel gekke foto’s gemaakt en geluncht. Daarna zijn we naar cactuseiland gereden en hebben daar een wandeling gemaakt. Het is erg indrukwekkend om te zien hoe groot de zee was en hoe de eilandjes boven de zoutvlaktes uitsteken. Tegen de avond kwamen wij aan bij een zouthotel, hier logeerden wij. Helaas was er geen elektriciteit dus het duurde even voor wij eten kregen. Om de tijd te verdoen hebben wij het kaartspel “shithead” gespeeld. Dit spel speelde ik veel met de G-adventures groep en dit viel ook hier weer goed in de smaak.
Om 6am ging de wekker en wij vertrokken in zuidelijke richting van de zoutvlaktes de woestijn in. Onderweg maakten wij stops bij prachtige meren vol met flamingo’s en mooie bergen in allerlei kleuren. Het was vandaag erg koud, 5 graden onder nul en we werden alle kanten op geslingerd in de Jeep. Tegen het avondeten kwamen wij aan bij een bunker, hier kregen wij te eten en sliepen wij. We sliepen letterlijk op een koude rots en kregen één deken. Wat was ik blij dat ik mijn slaapzak bij me had zeg! In de nacht was het ongeveer 20 graden onder nul, ook hier was geen verwarming, warm water of elektriciteit. We hadden een hele leuke en gezellige groep dus dat maakte de koude nachten erg dragelijk.
De laatste dag van de tour werden wij om 4.30 gewekt met ontbijt, pannenkoeken! Alleen koud en smakeloos, haha. Rond zonsopkomst kwamen wij aan bij de geisers. Dit was heel gaaf om te zien alleen kon in geen minuut langer buiten de Jeep blijven staan omdat het ver onder nul was en de koude wind met sneeuw om je oren stoof. Na de geisers stopten we bij hotsprings. Ik ben hier zelf niet in gegaan omdat ik nog steeds beroerd was van de verkoudheid, oor- en hoofdpijn. Vervolgens zijn we naar de grens van Chili gereden om Frits en Rebecca daar af te zetten, zij moesten nog een uur in de vrieskou op hun bus wachten en wij zijn terug gereden richting Uyuni. Onderweg hebben we tussen te Lama’s geluncht. Tonijn uit blik, echt wat kon ik hier van genieten na weken achtereen rijst te eten. Rond 6 uur waren wij terug in Uyuni, hebben wij op de markt wat gegeten en heb ik een flinke zak verse popcorn gekocht voor in de nachtbus terug naar La Paz.
Afgelopen nacht heb ik een stuk beter geslapen in de bus en de verkoudheid gaat ook de goede kant op. We hebben weer ingecheckt in Loki hostel. Alina is meteen haar bed in gedoken omdat nu zij niet lekker was en ik ben door de stad gewandeld. Het verkeer hier is wel het meest chaotisch van wat ik tot nu toe heb meegemaakt op al mijn reizen. Mensen, honden, marktkraampjes en auto’s alles krioelt kriskras door elkaar. Ik was na 5 minuten al verdwaald en aan mijn kaart had ik niets want bij geen enkele straat staan straatnamen vermeld. Na een aantal uur had ik het hostel gelukkig weer gevonden.
De dag erop voelde Alina zich al ietsjes beter heb hebben we een stadswandeling gemaakt met een gratis walking tour van het hostel. Onderweg kwamen we langs allerlei markten van groenten en fruit tot dode opgezette babylama’s. Onderweg heb ik heerlijke koeken met honing gekocht en die eet ik vanaf nu bijna iedere dag, jammie! Na een lokaal 7 Boliviana’s (nog geen euro) menu met soep en hoofdgerecht hebben we een feestje gebouwd in de rooftopbar van het hostel want het was zaterdagavond. We hebben een paar Brazilianen verslagen met een spelletje pool en geen cent uitgegeven want Piano (die werkt nu achter de bar in het hostel) gaf of steeds gratis drankjes. Rond een uurtje of 4 lagen wij voor pampus in bed.
Om 9 uur ’s morgens werd ik wakker en het verbaasde me dat de bedden van een Schots stel op onze kamer nog steeds leeg waren. 15 minuten later kwamen zij pas terug van het uitgaan, ze waren verdwaald geraakt in de stad, haha! Deze dag zijn we naar de Cholitas wrestling gegaan met nog 40 anderen van ons hostel. Met een lokale bus reden we richting het ‘’worstelstadion”. Vrouwen in traditionele kledij worstelden in de ring met elkaar, ze maakten er een echte show van en dat was erg leuk om te zien. Na het worstelen zijn Alina en ik bij een vrouwtje op straat gaan eten. Dit vrouwtje zit hier iedere avond met een massa Bolivianen om haar heen die bij haar eten. We moesten haar eten dus wel een keer proberen. We hadden rijst met aardappelen en linzen voor 6 Boliviana’s, en het was inderdaad erg lekker.
Nu is dan echt mijn laatste dag aangebroken en is er een demonstatie in de stad. Het vuurwerk klapt om de oren. Ik ga nu met Alina enpanada eten, die schijnen erg goed te zijn hier. Morgenochtend pak ik om 5am samen met Bas (die toevallig dezelfde vlucht heeft) de taxi naar de luchthaven en dan begint mijn verschrikkelijk lange vliegreis naar huis. Ik heb zo’n 4 transfers dus ik hoop dat ik ze deze keer allemaal haal!
Tot over een paar dagen! X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
